قدم خیر

نویسنده: فریده فرد

مریم خانم ، پیرزن مهربان و مدرس قرآن محله ی ما بود . فصل تابستان که مدارس تعطیل می شد ، همه ی دختر بچه های محل می‌شدند شاگرد مریم خانم . کلاس احکام و قرآن داشت . دختر بچه هایی که به سن تکلیف رسیده بودند ، چادر سر کردن را از او می آموختند .وضو گرفتن و نماز خواندن را به همه ، در کمال آرامش و صبر می آموخت . هر خانواده ای که مشکل مالی و یا اختلافات خانوادگی داشتند ، به این خانه مراجعه می‌کردند و انصافاً هر کاری از دستش بر می آمد برای کمک به آنها انجام می داد . من هم جزو همان دختر بچه ها بودم ، که هر تابستان با اشتیاق سرکلاس این بانوی پیر مهربان می رفتم . ولی امسال کلاس مریم خانم برای من حال و هوای دیگری داشت ، چون من به سن تکلیف رسیده بودم ، و قرار بود ، چادر سفید گلداری را که مادرم دوخته بود را ، از دست مریم خانم بگیرم و سر کنم . آن روز را هیچ وقت فراموش نمیکنم .همراه دو تا از دخترهای همسایه که هم بازی ام بودند ، وارد حیاط منزل مریم خانم شدیم . طبق معمول ، کنار حوض وضو گرفتیم . من گره ی روسری ام را محکم تر کردم ، میخواستم وارد اتاق شوم که یک خانم سبزه روی چاق و قد کوتاه ، وارد حیاط شد . مریم خانم به سمت او رفت و چند دقیقه ای با هم صحبت کردند . زن مدام گریه میکرد ، طفلکی چهره زشتی داشت .یکی از چشم هایش هم مشکل داشت . مریم خانم او را قدم خیر صدا می‌زد . با خودم گفتم چه اسم عجیبی داره . بالاخره مریم خانم به همراه قدم خیر وارد اتاق شدند . نمی دانم چرا ، ولی دلم برایش می‌سوخت . هرچند که اصلا ازش خوشم نمی‌آمد . آن روز بعد از خواندن قرآن و پایان درس ، مریم خانم چادر نماز من را با دست های خودش روی سرم انداخت ، و یک جا نماز ، به همراه یک تسبیح فیروزه ای ، به عنوان هدیه ی به سن تکلیف رسیدن ، به من داد . از خانه مریم خانم که خارج شدم خیلی ذوق داشتم . دلم میخواست چادر و هدیه ی مریم خانم را به همه نشان بدهم .‌با عجله به خانه آمدم و به سمت خواهر و مادرم رفتم . مامان ببین ، مریم خانم بهم هدیه داده . خواهرم گفت : اینا که چیزی نیستن ، چند سال قبل به من هم برای به سن تکلیف رسیدن از همین ها داده بود .یعنی به همه دخترها همین هدیه رو میده که به نماز خواندن تشویقشون کنه . کمی ناراحت شدم ، ولی با خودم گفتم ، نخیر هدیه ی من فرق میکنه . با خودم فکر کردم چه زن خوبیه ، چقدر ثواب می کنه . حتما جاش تو بهشته .بیخود نیست که همه میگن ، چهره‌اش نورانیه . بعد از آن روز هر موقع به خانه مریم خانم می‌رفتم ، قدم خیر را هم آنجا میدیدم . انگار آنجا زندگی می کرد . یک روز از مادرم شنیدم که ، قدم خیر زن مطلقه ای است که با دو کودک ، بی کس و کار ، آواره ی کوچه و خیابان بوده که مریم خانم به او پناه می‌دهد . همه از این کار او تعریف می کردند و بیش از پیش در بین اهالی ارج و قرب پیدا کرده بود . ولی این مقام و منزلت دوام زیادی نداشت . چون چند ماه بعد خبر ازدواج این زن میانسال ، با پسر جوان مریم خانم ، سر زبان‌ها افتاد .

همه می‌گفتند : آخه این چه کاری بود که مریم خانم کرد . اومد ثواب کنه ، پسرش را کباب کرد . پسر به اون جوانی و خوش برو رویی ، چطور دلش اومد . قیافه اش بماند ، اون زن سن مادر اونو داره . مریم خانم به فکر بچه های همه بود ، الا بچه خودش . اگه از همه ، خیر و ثوابی طلب داشته باشه ، ولی بااینکارش ، به پسرش بدجوری بدهکار شده بود . از آن روز به بعد دیدم نسبت به مریم خانم عوض شد . در ذهنم دیگر از آن نورانیت چهره مریم خانم خبری نبود . دلم برای پسرش می سوخت . در عالم بچگی با خودم میگفتم ، پسرش ، حتماً بعد از مرگ مریم خانم ، این زن را طلاق میده . سال ها گذشت و مریم خانم به دیار باقی شتافت . پسرش مراسم آبروداری برگزار کرد. همه ی اهل محل برای بزرگداشت او سنگ تمام گذاشتند
قدم خیر ، بیش از دیگران ، برای فوت مادر شوهرش می گریست و بی تابی می کرد . انگار می دانست روزهای آخر خوشبختی اش است . نه تنها او ، بلکه همه می‌دانستند و منتظر شنیدن خبر طلاق و آوارگی مجدد او بودند . هیچ وقت ازاو خوشم نمی آمد ، ولی دلم برایش می‌سوخت . دوباره داشت بی کس می شد . هنوز سال مریم خانم نشده بود که خبری را که همه منتظرش بودند ، در محل پیچید .علی پسر مریم خانم ، قدم خیر را طلاق داده و با دختری که سالها قبل دوستش داشت ازدواج کرده بود . ولی خانه ی مادرش را به نام قدم خیر کرده بود . خانه دو طبقه بود و او می‌توانست با اجاره دادن یک طبقه ، درآمد خوبی داشته باشد و با دو فرزندش به راحتی در آنجا زندگی کند . هیچ کس توقع چنین کاری را از علی نداشت . ولی همه می گفتند : علی با این کارش ، نورانیت دوباره ای به مادرش هدیه داد .