موشک کاغذی

نویسنده: حمید انصاری شیری

کسی توی آسانسور گریه می کند.

کسی داخل تلویزیون می گوید: فراموشی؛ بهبودی است.

کسی جلوی گل فروشی چیزی گدایی میکند.

کسی روی ریل قطار …. نه، ناامید؛ نمی داند که هست یا نه.

کسی از طبقه ی هفتم موشک کاغذی پرت می کند.

کسی با چیزی مثل رژ لب قرمز نوشته است منم.

کسی نمرده است.

کسی زنده است و کسی زندگی نمی کند.

قصه تمام شد.

بگذار تا دوباره شروع کند.

پنجم دبستان بودیم، روی نیمکت اتفاقی مشترک، نصف می کردیم، مدادها را، مشق ها را، صبحانه ها را، پناه زیر نیمکت هنگام آژیر زلزله را. و جدایی رخ داد. جدا شدیم. چپ و راست می گفتند مرد شدی. طاعون نیامده بود ولی قدغن بود صبحانه و مداد و مشق و حتی نگاه قدغن بود تنها میشد روی دیوار بنویسم دوستت دارم . تنها میشد از طبقه ی هفتم موشک کاغذی پرت کنی. میگفتند مرد شدی باید به خدمت بروی. می گفتند بدون کارت خدمت زن نمی دهند. به وقت سرود پرچم به یاد تو بودم، هنگام رژه …. در قنوت نمازهای اجباری به یاد تو بودم.

یکماه نشده. تیتر روز نامه به شهر من اشاره دارد. از طبقه ی هفتم گفته، کسی می خواسته پرنده باشد. می خواهم پرواز کنم. پری نمانده. از پنجره طبقه ی هفتم پارچه ی مشکی آویزان است.

جلوی دوستت دارم روی دیوار روبه رویی کسی به رنگ سرخ نوشته است منم.

کسی چشمها را روی اخرین موشک کاغذی نقاشی می کند، با مداد سبز یادگاری رنگش می کند، فرشته ای بر شانه ی راست میگوید آدم هنرش را نمی فروشد.

کسی که دانسته شادی آمدن، غم رفتن را کم نخواهد کرد.

کسی نمرده است.

کسی زنده است و کسی زندگی نمی کند….